Rete eenvoudig. Een donkerhouten, klein, met messing beslagen schatkistje staat op je bureau. Op de bovenkant zit een knop. Die kan je omschakelen. Zodra je dat doet gaat het kistje open en komt er een staafje uit dat het knopje terugduwt.

‘Waar slaat dat op?’ zal menig vrouw zeggen. Maar het antwoord is simpel: niets. Maar het verruimt je gedachten, het inspireert en geeft het leven zin! Wat er namelijk in je hersens gebeurt is het volgende:

Je hebt een verwachting: wat zit er in dat kistje? Een droogbloem? Een koperen vogelspin uit 1960, een aansteker met een zachtgele vlam, een schroef van een Spoetnik, iets, van alles kan erin passen. Er zit ook een heel aantrekkelijk klikschakelaartje op. Zo’n ouderwetse die je nog kent van oude analoge apparatuur. Die eerst frictie geeft en daarna een klik geeft. Je klikt de schakelaar om.

En wat gebeurt er nu? Denk na. Is het een foef? Het klepje gaat open. In een fractie van een seconde hoop je een ebbenhouten zeemeerminnetje te zien. Of een stuk glimmend pyriet, een 36 ruits geslepen groene diamant, een uitgeknipt fotootje van Marilyn Monroe, een kogel van een wapen uit de eerste wereld oorlog? Maar dan steekt er een metalen vinger uit het klepje die het knopje terug duwt. Het doosje is weer dicht.Je hersens breken zich weer, wat was dat? Ik heb nog niets gezien. Zit er iemand in? Hoe is dit gemaakt? Ik geloof dit niet. Wat gebeurde er, weet je wat? Ik kijk nog een keer.

Zinnenprikkelend. Eindeloos. Meer hebben wij kerels niet nodig.

Lichtbruine modder, schreeuwende apen hoog in noeste woudreuzen, een rivier zonder brug. Vijf mannen trekken aan een lier via een kankantrie een jeep uit de plomp. Een pan rijst komt gaar uit de motorkap, een kampvuur en een canvastent. Vijftien vuurvliegjes om een sissende gaslamp. Een fles whiskey en een sigaret zonder filter.

En maar lullen over vrouwen, 4x4, contact met onbekende stammen en dagen zonder contact met de buitenwereld. Dat willen we eigenlijk allemaal.

Maar dan zie je je familiebak buitenstaan wiens enige verzetje het onverharde weiland is waar ze bij de Efteling gebruik van maken als het parkeerterrein vol is. Het kan ook anders: gooi een imperiaal op het dak! Het liefst nog een wiel erbij! Elke keer als je je auto ziet staan heb je dat goede gevoel dat je met je vrienden over de steppe zal razen op zoek naar avontuur en sterke verhalen bij het kampvuur.

In Zeeuws-Vlaanderen op het strand van Cadzand-Bad kan je échte haaientanden vinden die 5 tot 35 miljoen jaar oud zijn. Ik was er helemaal klaar voor. Gewapend met zeef en onder begeleiding van een heuse gids struinde dochter, vrouw en ik de kustlijn af. Waar in de jaren 70 zak-ken-vol geraapt kon worden kwam ik niet verder dan, een stukje touw, een zwart steentje en 50 mosselschelpen aan een stukje zeewier...

Toch blijft het een leuke bezigheid, graaien in de branding, en de wetenschap dat ze ergens onder die hoop zullen liggen. Ik dacht de hele tijd aan zo’n doorsnede van de grond waarbij je ziet dat ik steeds nét naast de tandengraal groef.

Van de groep strandjutters had een jochie van 12 een minuscuul tandje gevonden… Ik vond het heel wat, tot ik ze 100 meter verder in de schelpenshop ze met grote aantallen in bakken zag liggen.

Te gek vond ik het, puntgave tanden, soms wel zo groot als mijn hand uit de haaienkoppen van de oertijd. En dus toch uiteindelijk gevonden in Cadzand, vlak bij het strand in een hele grote bak.