Vandaag is rood!

20-10 / Goed

Jaren droeg ik lekker veilig zwart. De slagschaduw van mijn rondingen viel namelijk niet zo snel op in zwart. Van zwart werd ik niet slank, maar ik voelde me er vooral minder dik in.  Zwarte kleding deed mij zo’n 10 kilo lichter lijken en een opvallende kleur maakte me 10 kilo zwaarder. Optisch toch een verschil van 20 kilo.

Nadat ik behoorlijk was afgevallen, trok ik op een ochtend een knalrode jurk aan, waarna ik mezelf kritisch bezag. Mooie kleur, eenvoudig model, bijpassende knalrode lippenstift & nagellak, rode schoenen en idem leesbril. Eigenlijk was ik wel tevreden over wat ik zag. En in mijn hoofd hoorde ik Marco Borsato al zingen: “Vandaag is rood!”

Open bericht

Aangenaam briesje

Die dag werden we verwacht op een familiefeest met ooms, tantes, neven, nichten, aangetrouwd (tot welke categorie ik ook zelf behoorde) en hun/onze kinderen. Een bont gezelschap waarvan ik de meesten niet dagelijks ontmoet. Er was meer dan voldoende gespreksstof en al pratende ontdekte ik wederom dat overal de lach en de traan hand in hand gaan. Vanwege het prachtige weer had het gezelschap plaatsgenomen op het terras van een etablissement in de omgeving. De zon scheen stralend en er stond een aangenaam briesje. Later op de dag zou ik met dat toen nog heerlijke windje een appeltje willen schillen.

Het onvermijdelijke moment brak aan: het maken van de familiefoto. De camera was nooit mijn “best friend” maar dit keer dook ik er niet voor weg. Vanwege mijn lengte stond ik vooraan en vanwege mijn voorkeur om mij in zalen en gezelschappen vaak aan de rand te bewegen i.p.v. in het midden, stond ik ook nu aan de zijkant.

Marilyn Monroe

’s Avonds al zag ik de foto terug op Facebook en tot mijn ontsteltenis zag ik direct dat de wind met mij deze dag iets totaal anders gedaan dan ooit met Marilyn Monroe. De wind joeg op het moment van de opname namelijk over mijn mooie rooie jurk ter hoogte van mijn maag/buik. En waar het effect van de wind op Marilyn indertijd beslist als sexy te bestempelen viel, leek ik op deze (inmiddels door ieder familielid op FB gedeelde) foto op een hoogzwangere Lady in Red op leeftijd!!

marilyn

Ik besloot dat het tijd werd voor drastische maatregelen! En omdat ik (helaas) niet binnen 1 dag het nog resterende deel van mijn overgewicht zou gaan verliezen, besloot ik te gaan voor maximaal optisch bedrog onder het mom: “Dan is maar niet alles zoals het lijkt!”

XL Rompertje

Een paar jaar geleden al had ik een corrigerend “hemdje” uitgeprobeerd: het lijkt in originele vorm op een babyrompertje. Het hing echter op de grote-maten-afdeling van een damesmodezaak en ik had stellig de indruk dat dit artikel aan de verkeerde winkelketen was geleverd. Volgens de verkoopster was het toch echt een corrigerend dameshemdje (het gebruik van een verkleinwoord klonk mij op deze afdeling vol XXL-kleding wat ongemakkelijk in de oren) en de maat die ik in mijn handen had, klopte wel degelijk. “Huh? Is dit XL? En u denkt dat dit babyhansopje mij past?” Zij dacht inderdaad van wel. “Probeer het maar eens, dit materiaal is erg rekbaar. U zult zien dat het werkt”.

Na veel, héél veel wurmen en hijsen in het warme pashokje (waarbij ik van harte hoopte dat ik gewoon zou kunnen blijven ademhalen als ik het hemdje eenmaal aan had én dat ik het hemdje ooit ook nog uit zou kunnen krijgen zonder dat ik daar een schaar voor nodig zou hebben) had ik het “rekbare materiaal” eindelijk aan. Ik voelde me een verse worst gepropt in een varkensdarm. En in de spiegel zag ik tot mijn stomme verbazing dat mijn borstpartij cup-D samen met mijn war-zone (de maagstreek) werd platgedrukt tot één massief geheel. Ademhalen bleek gelukkig nog mogelijk in dit knellende en weinig flatteuze “hemdje”… Wat een kwelling.

Rubensvrouw

Nadat ik had besloten om niet tot aanschaf van dit rompertje over te gaan, moest het weer uit. En dat was minstens zo’n avontuur als het aantrekken ervan. Ik stroopte het hemdje centimeter voor centimeter van mij af, waarna zowel het hemdje als mijn lijf onmiddellijk en acuut weer hun oorspronkelijke vorm aannamen. Het hemdje werd weer een rompertje en mijn romp plopte in één keer terug naar de Rubensvrouw die ik ben. Inclusief borsten, maag en buik.

De foto van de 53-jarige ogenschijnlijk zwangere vrouw stond op mijn netvlies gebrand. Dat rode jurkje zou ik niet meer aantrekken zonder sterk corrigerende maatregelen eronder. Maar niet zo’n rompertje. Het moest anders kunnen, minder pijnlijk, niet samengeperst, maar recht doend aan mijn lichaam én mijn beleving ervan. Nou ja, en met een klein correctiefactortje. Ik zocht, bestelde, paste, oordeelde, stuurde retour, zocht en vond opnieuw. Uiteindelijk vond ik wat ik nodig had.

Rode jurkje erover en laat de wind maar opsteken!

'Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk totdat ik lees wat ik wil zeggen' - Fannery O'Connor. Lees meer van ZoMargot op haar website.

Vroeger was

18-09 / Inspiratie

Het zou warm worden vandaag, net als gisteren en volgens de voorspellingen zou het ook morgen nog niet afkoelen. Er was een tijd dat ik al spontaan begon te zweten van dit soort weersverwachtingen, zonder dat de buitentemperatuur ook maar een graad gestegen was. Vroeger.

Open bericht

De voorkant gaat er nog wel mee door

Een groot deel van deze dag kon ik zelf invullen, en zulks geschiedde. Zo zat ik al om 08.30 uur bij de kapper. Het was er nog redelijk fris en aangenaam, ondanks de buitentemperatuur die toch al aardig op begon te lopen. Maar gisteren was ik “opeens” mijn kapsel beu. Waarom? Ik had de laatste tijd net iets te veel foto’s van mezelf gezien, en telkens dacht ik: “Nou ja, de voorkant gaat er nog wel mee door, maar wat is mijn kapsel vreselijk saai aan de achterkant van mijn hoofd! Dat kan anders.” Doorgaans zie ik mijn eigen achterkant niet in de spiegel, anders was ik wel eerder naar de kapper gegaan.

Voor ik plaats nam bij de wastafel, bracht ik de kapper op de hoogte van mijn wensen voor mijn nieuwe kapsel: anders, korter, frisser, opgeknipt. Hij begreep niet helemaal wat ik bedoelde, waarop we voor alle zekerheid samen maar even op internet keken. Al gauw zag ik de door mij felbegeerde coupe. “Dat is inderdaad wel wat anders”, zei hij. Ik knikte instemmend en zei: “Dat dus.

IJverig ging hij met mes, schaar en tondeuse aan de slag. Op de grond zag ik grotere plukken vallen dan ik had verwacht. “Zou hij mij verkeerd begrepen hebben?”, vroeg ik me af. Het natte, erg korte en plat op mijn scalpel geplakte eindresultaat stemde mij niet vrolijk. Maar deze artiest was nog niet klaar. Met aanzet-spray (?) en mousse in de resterende lokken (kort en weinig), pakte hij de föhn en bewerkte hij enthousiast mijn dan nog vochtige haar. Hij kneedde en masseerde mijn lokjes met zijn handen waardoor er een nogal rommelig en warrig geheel ontstond. Na de föhn-finishing touch waarbij hij naast zijn handen ook nog een borstel hanteerde, wreef hij nog wat “fantastisch serum” in mijn kapsel. Dat zou ik dus niet durven, na het föhnen nog het risico lopen dat je met zo’n serum de boel verpest. Maar hij wist wat hij deed.

Is pittig positief of juist niet?

Het eindresultaat was beslist korter dan ik vooraf had gedacht, maar ik vond het leuk. Ook de achterkant van deze nieuwe look stemde tot tevredenheid. De vertrouwde boblijn had plaatsgemaakt voor korte lokjes aan de achterzijde en op mijn verzoek was de voorkant iets langer gehouden. Morgenochtend wordt het spannend, want dan moet ik zelf voor elkaar zien te krijgen wat deze meneer een half uur heeft gekost. Best een uitdaging, want zoveel tijd neem ik ’s morgens niet voor aanzet-spray, mousse, föhnen en een serum. Maar de meneer verzekerde mij dat het “echt een heel makkelijk kapsel is om zelf in model te brengen. Het staat u trouwens ook erg pittig.” Na zo’n opmerking twijfel ik aan mijn uitstraling. Is pittig positief of juist niet? Hoe dan ook, morgenochtend mag ik zelf wat aanrommelen. Wish me luck!

In de loop van de ochtend had ik met een vriendin afgesproken op een schaduwrijk terras. “Leuk”, zei ze, “je nieuwe kapsel”. Ik bedankte haar voor het compliment. Zelf heeft ze prachtig lang, nog dik (!) en goed verzorgd haar. Zou ik over eenzelfde haardos beschikken, dan zou geen haar op mijn hoofd het bedenken om er de schaar in te zetten. Ze vroeg me of ik geen last had van de warmte. “Nee”, zei ik, “vroeger wel.” Zij kende mij vroeger al en wist wat ik bedoelde.

In een koud voetenbadje

Vroeger was 33 kilo geleden, een periode waarin de hitte mij op zomerse dagen overviel, ik om 9 uur ’s morgens al moe was van de warmte, mijn enkels zo dik werden waardoor mijn benen een egaal massieve massa werden, mijn bloeddruk steeg naar gevaarlijke hoogte, mijn ringen met geen mogelijkheid meer van mijn vingers te halen waren en ik de dagen bij voorkeur doorbracht vóór de ventilator, met mijn voeten in een koud voetenbadje en permanent een flesje koud water binnen handbereik.

Vroeger, toen was alles anders! Toen zou ik het niet bedacht hebben om op een tropisch warme dag naar de kapper te gaan. En zeker niet om me een kort kapsel aan te laten meten! Daar had ik het gezicht niet voor. Nu wel. Vroeger was, nu is.

'Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk totdat ik lees wat ik wil zeggen' - Fannery O'Connor. Lees meer van ZoMargot op haar website.

De Goedgevoel-nieuwsbrief!
Wil jij ook in je mail verrast worden met de best gelezen artikelen en leuke aanbiedingen?
Schrijf je dan in voor de Goedgevoel-nieuwsbrief. Onze nieuwsbrief wordt ongeveer eens per maand verstuurd.
* = verplicht veld
back to top