Tag:  motivatie

1. Richt je op wat goed gaat. Van nature blijf je vaak langer hangen in (kleine) dingen die niet zijn gegaan dan dat je aandacht uitgaat naar alles wat wel goed gaat.
2. Alles is relatief. Realiseer je dat negatieve gebeurtenissen en gedachten relatief zijn. Ieder heeft zijn eigen realiteit. Door positief te denken zal jouw realiteit ook positiever worden.

>> Lees ook: Overal iets positiefs in zien is goed voor je gezondheid

3. Probeer het positieve te zien in negatieve ervaringen. Richt je vervolgens op dat positieve om jezelf vooruit te brengen en inspireer anderen om hetzelfde te doen.
4. Lachen is gezond. Neem het leven niet te serieus en lach mee. Als je lacht, komen hormonen vrij die je een gelukkiger gevoel geven en stress verminderen.
5. Laat negatieve energie los en ontspan. Spanning en angst leiden tot stress en staan positief leven in de weg. Vertrouw op jezelf; vertrouw in de ander; vertrouw in de toekomst.

>> Lees ook: Het belang van samen lachen

6. Ga met een glimlach door het leven. Lach naar mensen, stel je open. Verspreid door je uitstraling en houding je positiviteit.

En dat is goed te begrijpen. Het ís ook ongezellig.  Donkere straten, lege terrassen en gesloten gordijnen geven nou niet echt dat gevoel van leven in de brouwerij. Maar dat alleen is niet wat onze schouders en wenkbrauwen doet hangen.  Er gaat nog iets diepers schuil achter de jaarlijks terugkerende teneur bij de gedachte aan de herfst.

Wanneer het zonnetje schijnt en we volop genieten van de zomervakantie, richten we ons naar buiten. Lekker gezellig.  Samen dingen ondernemen, op vakantie gaan, andere mensen zien. Andere dingen zien. Je geniet van al het moois om je heen.  Maar dan wordt het langzaam kouder en mensen gaan naar binnen. Het wordt vroeg donker en deuren gaan dicht.  Er is steeds minder te zien, minder om je op te richten.

Naar binnen

En zo worden we zonder dat we het in de gaten hebben, een beetje gedwongen om ons letterlijk, maar dus ook figuurlijk, weer naar binnen te richten. Om tot rust te komen en terug te kijken.  De herfst houdt ons als het ware een spiegel voor. Waarschuwt ons om even pas op de plaats te maken. En dat past niet in ons leven.  We hebben helemaal geen tijd om met onszelf bezig zijn. We hebben helemaal geen zin om een uur in bad te liggen. Of de hele dag binnen te zitten als het regent. Gewoon even te zijn. Veel liever willen we snel, veel, druk en gezellig. Ons richten op iets of iemand anders, maar liever niet op onszelf.

Moeder natuur is hierin onverbiddelijk. Zij gebruikt elk jaar haar magische krachten om deze noodzakelijke cyclus van de seizoenen opnieuw in gang te zetten. Geen boom, plant of dier kan zich verzetten tegen de onvermijdelijke verandering die de herfst met zich meebrengt. Bomen laten de ballast van hun bruin geworden bladeren los, egeltjes maken zich klaar voor hun winterslaap en talloze zaadjes en kiemen worden opnieuw gezaaid.  Tijd voor elk levend wezen uit de natuur om op te ruimen, te verzamelen en terug te gaan naar de kern. Weer vooraan beginnen.  Zo maakt elk dier en elke boom of plant zich klaar om bij de start van de volgende lente sterker, groter en mooier terug te komen. Een hernieuwde versie van zichzelf.

Balans opmaken

Klinkt goed? Zie de herfst dan dit jaar ook als een kans om de balans op te maken.  Neem even rust. Ontdoe je van de dingen die je niet meer nodig hebt en ga terug naar je kern. Hoe gaat het nou eigenlijk? Ben ik blij met wie ik nu ben? Wat wil ik het komende jaar bereiken? Welke vruchten liggen onder de grond te wachten om uit te komen?  En terwijl je daarover nadenkt, geniet je van de prachtige veranderingen van de herfst.  Zeker weten dat je de volgende lente een nóg betere versie bent van jezelf.

Roos Griffioen is tekstschrijver en redacteur, meer info over haar werk vind je op www.griffioentekstredactie.nl.

Fotocredits: Roos Griffioen

1. Dat wat je aandacht geeft groeit
   Wat ging er goed? Wat deed ik? Wat kan ik hiervan meenemen of leren. Tuurlijk kan er genoeg beter maar als je op zoek gaat naar het negatieve (de "zie je wel’s") dan wordt het meteen zwaarder/groter. Focus dus op het positieve!
2. Vraag vijf keer: Waarom?
   Om echt tot de kern van je gedachten te komen helpt doorvragen. Beetje gek om bij jezelf te doen, maar probeer het eens. Stel je vraag, geef antwoord en probeer daarna vijf keer het waarom te beargumenteren. Lastiger dan het lijkt.
3. Omdenken
   Zoals mijn vriendin onlangs zei: “Best knap voor iemand die overal aan denkt om ook eens wat te vergeten” en onmiddellijk voelde ik me minder bezwaard. Wees wat zachter voor jezelf en bedenk ook eens een Omdenkertje.
4. Het is nooit de situatie maar onze gedachten en gevoelens daarover die zorgen voor ontevredenheid
   Er is altijd wel iets wat echt frustreert. Gedrag van een naaste, een situatie of minder charmante karaktereigenschap. Laat deze tip daar eens op los. Wat maakt dat je het anders wil? Is dat een realistische wens? Ligt het binnen jouw mogelijkheden om de situatie te veranderen, dan gaat het om kiezen. Zo niet dan gaat het vaak om aanvaarden en een ander perspectief helpt je deze uitdaging als een kans te zien!
5. Vraag actief om feedback
   Het gevaar van zelfreflectie is dat jouw zelfbeeld helemaal niet meer synchroon loopt met hoe anderen jou zien! Vraag een ander wat zij in jou waarderen. Wat maakt dat jullie vrienden zijn. Wat vinden zij jouw tofste eigenschap? Je zult versteld staan van hun feedback. Ps: Be so kind to return the favor! Bij voorkeur op een koude herfstavond bij een haardvuur met een warme chocomel…

Zelfkennis

Ook in je werk zijn er zulke momenten. Moet je nu wel of niet bij je huidige werkgever blijven? Je werkt er al zo lang. Het is veilig, maar ook voorspelbaar. Of je bent gevraagd om te gaan leidinggeven. Moet je dat nu wel of niet doen? Kun je dat wel? Wil je dat wel? Of je zit al langere tijd niet goed in je vel op je werk. Moet je dan juist iets anders gaan zoeken, of even een pas op de plaats maken? Voor beide opties is altijd iets te zeggen. Het een is niet per definitie beter dan het ander. Dat maakt het ook zo lastig. Daardoor blijf je twijfelen.

Als het om keuzes in je loopbaan gaat, is zelfkennis de eerste stap. Weten wie je bent, wat je kunt en wat je wilt, is cruciaal als je werk wilt doen dat past bij wie je van nature bent. Jezelf onderzoeken, ontdekken, kost tijd. Dat doe je niet in een middagje. Je kunt dat zelf doen, met de structuur van een loopbaanboek, of met de begeleiding van een loopbaancoach. Voor de meeste mensen is dat hard werken, maar ook de tijd nemen om al die informatie over jezelf even te laten sudderen. Daarna komt de vertaling naar een concrete baan of functie. Twijfelen is tot die tijd heel normaal. En ook nuttig; het kan de motor zijn achter je zoektocht.

Twijfelen gaat over in aarzelen

En dan komt het moment dat je gaat beslissen. Je hebt je opties helder. Je weet wat je te doen staat. Je staat op het punt om de sprong te wagen. Ook al is het maar een klein, licht sprongetje en kun je erop vertrouwen dat de landing zacht en veilig is. Maar… je doet niks. Als een konijn dat in de koplampen kijkt, blijf je zitten waar je zit. Verlamd.

Wat er dan gebeurt, is iets anders dan twijfelen. Dat is aarzelen. Aarzelen is weten wat je te doen staat en dat ook willen, maar het niet durven. Je angst is te groot. Je kunt dan gaan zitten wachten, maar die angst gaat niet weg. Ambrose Redmoon schreef hierover: “Courage is not the absence of fear, but rather the judgement that something else is more important than fear.” Als je voelt dat je aarzelt, rest je nog maar één ding: zet je ogen en je hart wijd open en spring!

Lukt het je maar niet om keuzes te maken in je (werkende) leven? Kijk op www.jamienederpel.nl.

Je eigen overtuiging

Voor afvallen geldt hetzelfde. Voordat je zegt: ‘Vanaf morgen ga ik die 10 kilo echt kwijtraken’, stop. Stop met de zoveelste oppervlakkige poging. Er gaat nog iets aan vooraf en dat heet: overtuiging. En dat gaat verder dan die strakke spijkerbroek die je per se wil dragen. Het gaat om een idee, een principe over de gezondheid van jouw lichaam. Een fundament waarop je kunt terugvallen en die de rest van je leven meegaat. Want: het besluit om af te vallen kan niet tijdelijk zijn. Anders ben je inderdaad voor de 27^e keer weer terug bij af.

Zo’n overtuiging is voor iedereen uniek, maar dit zijn de principes die ik voor mezelf heb bedacht en waar ik in geloof:
1. De enige functie van eten is het voeden van mijn lichaam. Het is de brandstof die ik nodig heb om fit te blijven en meer niet. Ik eet dus alleen wanneer ik honger heb of wanneer mijn lijf (niet mijn hoofd!) aangeeft dat het iets nodig heeft.
2. Ik heb een gezonde relatie met voeding. Eten kan en mag niet langer iets zijn wat zoveel invloed op mij heeft. Ik ben niet langer afhankelijk van eten. Wel ga ik genieten van de momenten dat ik eet en ik kies steeds voor gezonde voeding waar ik blij van word. Niet meer en niet minder.
3. Soms kies ik ervoor overheerlijke dingen te eten, die de calorieën waard zijn. Dat betekent niet dat ik de strijd verloren heb, maar dat ik weet dat ik sterk genoeg ben om de volgende dag mijn gezonde levensstijl gewoon weer op te pakken.

Goede basis

Neem de tijd om je eigen overtuiging te formuleren. Als het goed is wordt het een combinatie van ideeën die stiekem al een beetje in jou aanwezig waren. Je weet namelijk heel goed wat goed voor je is. Vragen die je jezelf kunt stellen: wat betekent gezond eten voor mij? Hoe wil ik met mijn lijf omgaan? Welke rol wil ik dat eten speelt in mijn leven? Zet het in je telefoon of schrijf het in een schriftje. Pas daarna ga je deze overtuiging toepassen in je dagelijkse leven en pas dan heb je een goede basis om op door te bouwen.

Als je één keer of twee keer of drie keer te veel of niet gezond hebt gegeten en het dan uiteindelijk maar opgeeft, zijn je overtuigingen niet sterk genoeg of niet echt van jou geweest. Als je bent overtuigd van wat goed voor jou is en erin gelooft, is het geen kwestie van willen, maar een kwestie van doen.  Gewoon doen wat goed voor je is.

Roos Griffioen is tekstschrijver en redacteur, meer info over haar werk vind je op www.griffioentekstredactie.nl.

Fotocredits: Roos Griffioen

De voorkant gaat er nog wel mee door

Een groot deel van deze dag kon ik zelf invullen, en zulks geschiedde. Zo zat ik al om 08.30 uur bij de kapper. Het was er nog redelijk fris en aangenaam, ondanks de buitentemperatuur die toch al aardig op begon te lopen. Maar gisteren was ik “opeens” mijn kapsel beu. Waarom? Ik had de laatste tijd net iets te veel foto’s van mezelf gezien, en telkens dacht ik: “Nou ja, de voorkant gaat er nog wel mee door, maar wat is mijn kapsel vreselijk saai aan de achterkant van mijn hoofd! Dat kan anders.” Doorgaans zie ik mijn eigen achterkant niet in de spiegel, anders was ik wel eerder naar de kapper gegaan.

Voor ik plaats nam bij de wastafel, bracht ik de kapper op de hoogte van mijn wensen voor mijn nieuwe kapsel: anders, korter, frisser, opgeknipt. Hij begreep niet helemaal wat ik bedoelde, waarop we voor alle zekerheid samen maar even op internet keken. Al gauw zag ik de door mij felbegeerde coupe. “Dat is inderdaad wel wat anders”, zei hij. Ik knikte instemmend en zei: “Dat dus.”

IJverig ging hij met mes, schaar en tondeuse aan de slag. Op de grond zag ik grotere plukken vallen dan ik had verwacht. “Zou hij mij verkeerd begrepen hebben?”, vroeg ik me af. Het natte, erg korte en plat op mijn scalpel geplakte eindresultaat stemde mij niet vrolijk. Maar deze artiest was nog niet klaar. Met aanzet-spray (?) en mousse in de resterende lokken (kort en weinig), pakte hij de föhn en bewerkte hij enthousiast mijn dan nog vochtige haar. Hij kneedde en masseerde mijn lokjes met zijn handen waardoor er een nogal rommelig en warrig geheel ontstond. Na de föhn-finishing touch waarbij hij naast zijn handen ook nog een borstel hanteerde, wreef hij nog wat “fantastisch serum” in mijn kapsel. Dat zou ik dus niet durven, na het föhnen nog het risico lopen dat je met zo’n serum de boel verpest. Maar hij wist wat hij deed.

Is pittig positief of juist niet?

Het eindresultaat was beslist korter dan ik vooraf had gedacht, maar ik vond het leuk. Ook de achterkant van deze nieuwe look stemde tot tevredenheid. De vertrouwde boblijn had plaatsgemaakt voor korte lokjes aan de achterzijde en op mijn verzoek was de voorkant iets langer gehouden. Morgenochtend wordt het spannend, want dan moet ik zelf voor elkaar zien te krijgen wat deze meneer een half uur heeft gekost. Best een uitdaging, want zoveel tijd neem ik ’s morgens niet voor aanzet-spray, mousse, föhnen en een serum. Maar de meneer verzekerde mij dat het “echt een heel makkelijk kapsel is om zelf in model te brengen. Het staat u trouwens ook erg pittig.” Na zo’n opmerking twijfel ik aan mijn uitstraling. Is pittig positief of juist niet? Hoe dan ook, morgenochtend mag ik zelf wat aanrommelen. Wish me luck!

In de loop van de ochtend had ik met een vriendin afgesproken op een schaduwrijk terras. “Leuk”, zei ze, “je nieuwe kapsel”. Ik bedankte haar voor het compliment. Zelf heeft ze prachtig lang, nog dik (!) en goed verzorgd haar. Zou ik over eenzelfde haardos beschikken, dan zou geen haar op mijn hoofd het bedenken om er de schaar in te zetten. Ze vroeg me of ik geen last had van de warmte. “Nee”, zei ik, “vroeger wel.” Zij kende mij vroeger al en wist wat ik bedoelde.

In een koud voetenbadje

Vroeger was 33 kilo geleden, een periode waarin de hitte mij op zomerse dagen overviel, ik om 9 uur ’s morgens al moe was van de warmte, mijn enkels zo dik werden waardoor mijn benen een egaal massieve massa werden, mijn bloeddruk steeg naar gevaarlijke hoogte, mijn ringen met geen mogelijkheid meer van mijn vingers te halen waren en ik de dagen bij voorkeur doorbracht vóór de ventilator, met mijn voeten in een koud voetenbadje en permanent een flesje koud water binnen handbereik.

Vroeger, toen was alles anders! Toen zou ik het niet bedacht hebben om op een tropisch warme dag naar de kapper te gaan. En zeker niet om me een kort kapsel aan te laten meten! Daar had ik het gezicht niet voor. Nu wel. Vroeger was, nu is.

'Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk totdat ik lees wat ik wil zeggen' - Fannery O'Connor. Lees meer van ZoMargot op haar website.

Onlangs had ik zelf ineens zo’n verloren uurtje. Ik had een coachwandeling in het Mastbos in Breda en terug bij de auto ontdekte ik dat de sleutel niet in mijn broekzak maar in mijn tas zat. En die stond in de achterbak. Van de auto. Die op slot zat. Ai… Er zat niets anders op dan een uur wachten op de reservesleutel die man en kinderen gelukkig wilden komen brengen. Ik ben op het terras van het bosrestaurant gaan zitten. Dat verleiding was groot om daar alsnog mijn telefoon te pakken. En toch heb ik dat niet gedaan. Vooruit, ik heb een foto van de kop thee gemaakt en op Facebook gepost, maar verder heb ik de krant gelezen (een echte papieren, van het restaurant), naar de vogels en de wind geluisterd en een beetje gemijmerd. Maar niet teveel.

Het lijkt verloren tijd. Als in: tijd die je kwijt bent. Het tegendeel is echter waar. Tijd waarin je niet zoveel doet, is hartstikke belangrijk. In die tijd krijgt het onbewuste deel van je psyche namelijk de kans om al zijn (of haar) werk aan je te laten zien. Want dat onbewuste, dat doet een hele hoop. Niet dat je daar iets van merkt. Het heet niet voor niets het onbewuste. In zijn boek ‘Het slimme onbewuste’ stelt Ap Dijksterhuis dat het moderne onbewuste wel 200.000 keer meer capaciteit heeft dan het bewustzijn en ons gedrag en ons leven stuurt. Ons bewustzijn wordt alleen maar op de hoogte gehouden van wat er zoal gaande is. Echt invloed heeft het bewuste volgens hem niet. Het onbewuste speelt een grote rol bij creativiteit, eureka-ervaringen en inspiratie. En bij het maken van grote beslissingen kun je er beter een nachtje over slapen, dan doet je onbewuste in de tussentijd zijn werk. ‘s Ochtends merk je dan wel wat je besloten hebt.

En bij dat laatste gaat het vaak mis.

Dat onbewuste krijgt in onze tijd maar amper de gelegenheid om ons bewustzijn op de hoogte te houden. Simpelweg omdat we die tijd niet nemen. We vullen ieder verloren uurtje op met dingen die onze bewuste aandacht vragen. Terwijl die verloren uurtjes nu net de momenten zijn om te vertragen, tot stilstand te komen. Zodat je eindelijk kunt ‘horen’ wat je onbewuste je te vertellen heeft. Verloren uurtjes zorgen daarmee voor goede beslissingen, creatieve oplossingen en ideeën en heldere inzichten.

Overigens zijn verloren minuten ook al heel waardevol. In eerdere banen had ik vaak op de wc tussen twee vergaderingen door de beste ideeën. Die natuurlijk al eerder bedacht waren door het onbewuste, maar juist in die paar minuten de tijd kregen om zich aan het bewustzijn op te dringen. Het lijkt mij een goede reden om niet meer Facebooken op de wc…

Wil je weten hoe je ook in je werkende leven kunt vertragen en verstillen? www.jamienederpel.nl